Voor het eerste concert in het nieuwe jaar hadden de N9 boys meteen voor een leuke verrassing gezorgd. Niet 1 maar 2 full optredens kregen de aanwezigen voorgeschoteld. En als die 2 concerten dan ook nog eens van een hoge kwaliteit blijken te zijn dan kan je als concertganger niet anders dan bij het verlaten van de club in de nachtelijke uurtjes, met een tevreden glimlach de ijzige vrieskou trotseren. En de eerste band die daar voor had gezorgd was ‘The Calicos’ , een Antwerpse band, en in mei vorig jaar nog oververdiend winnaar van Humo’s Rock Rally.

In een vorig leven was deze band nog de begeleidingsgroep van de in Brussel residerende Amerikaanse singer-songwriter Matt Watts, die hen ook de ietwat vreemde groepsnaam bezorgde (De Calico mountains zijn een gebergte in Californie) .Kreeg de band oorspronkelijk nog het etiket ‘Americanaband ’ opgekleefd, (daar zal oa. de aanwezigheid van de door Aaron Koch heerlijk bespeelde pedal steel wel verantwoordelijk voor zijn), bleek toch dat de groep live nog meer pijlen op haar boog had. Invloeden van oa. Arcade Fire en ook van een wat enthousiastere versie van The War On Drugs maakten het plaatje compleet. Een ding is zeker, de band weet wat songschrijven is. Elk nummer stond als een huis. Opener ‘Come With Me’ greep je meteen naar de keel. Wat een song. En van afsluiter ‘Our House’ , hun eerste single, kon hetzelfde worden gezegd. En van de songs tussendoor , geen kwaad woord. Op uitzondering van de zeer gedegen ritmesectie wisselden de overige 4 bandleden tussen elk nummer even makkelijk van instrument als van onderbroek. En met Quinten Vermaelen beschikt de band over een schitterende frontman, lekker solerend op zijn gitaar en vooral beschikkend over een prachtige stem, die vocaal dan nog schitterend wordt ondersteund door de heerlijke samenzang met Aaron Koch & Sander Smeets. De nieuwe single ‘Driftwood’ was daar het mooiste bewijs van. Het werd een blije kennismaking met een groep waar we hopelijk nog veel moois van mogen en kunnen verwachten.

Setlist The Calicos : Come With Me - Walk On - Driftwood - Desire - Runaway Kid - Day By Day - Follow You Down - Cruel - Nova - Our House

Van de mannen van ’t stad over naar het nog killere hoge noorden. De laatste keer dat de N9 een gast uit die contreien op het podium had, de Zweed Daniel Norgren, bleek dit meteen voor velen het hoogtepunt van het concertseizoen. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen voor het optreden van de Noor Torgeir Waldemar , want tamtam’s gewijs hadden we over de man niks dan lovende woorden gehoord. Deze 44 jarige Torgeir is een laatboeier, want pas in 2014 kwam voor het eerst boven water met zijn titelloos album ‘Torgeir Waldemar’. De schijf werd in de juiste kringen ferm bejubeld en dat was niet anders met de opvolger ‘No Offending Borders’ uit 2017 en de ep ‘Jamais Vu’ uit 2018. Op het podium v/d N9 liet de man zich begeleiden door een trio muzikanten respectievelijk op harmonium, bas en drums. De lange intro met de dubbele klankkleur v/d harmonium en Torgeir die via de talrijke pedalen een soundscape neerzette was de aanzet tot een bezwerende versie van ‘Across The River ‘ uit zijn debuutplaat. Veelbelovend alvast. Maar waar de Calicos een vlot draaiende machine leken , die de vaart constant in het optreden hielden, begon Torgeir een babbeltje over het weer in Oslo en het feit dat ze zondag naar huis gingen. De opgebouwde spanning verdween zo al snel uit het optreden. Die kwam er snel terug met een aan Neil Young schatplichtig ‘Streets’. Heerlijke 3 stemmige samenzang en een fel solerende Torgeir. Ook in ‘Summer In Toulouse’ werd er ferm gerockt.

Met het akoestische ‘Insomnia’ , met de solo op de zaag ( cfr. Guy Forsyth) werd de voet wat van het gaspedaal gehaald en het bracht tevens wat variatie in de set. Helaas begon Torgeir dan een ellenlange uiteenzetting over de hoge levenstandaard in Noorwegen, gekoppeld aan het hoge aantal zelfmoorden, en hij wou weten hoe dit in Belgie was.. en weg was terug de spanningsboog. Toch terug een beetje een domper op de festiviteiten maar de man had nog zo veel moois in petto wat hij even later met de prachtige song ‘Island Bliss’ bewees. De intro op mondharmonica deed me zowaar denken aan ‘Doolin’ Dalton’ , een song uit het ‘ Desperado’ album v/d Eagles. Voor de worksong ‘Burden’ werd de banjo van stal gehaald. Het einde van set kwam stilaan in zicht en Torgeir zei dat hij nooit bisnummers speelt. Het op en afgaan vond hij een stom gedoe maar hij had nog 2 songs voor ons .. een extra lang en een kort. En inderdaad , de song ‘Sylvia’ kreeg een heel intens & bevlogen & lange versie om daarna enkel met gitaarbegeleiding mooi vierstemmig te eindigen met , hoe toepasselijk, ‘I See the End’. Alvast een meer dan prettige kennismaking met deze aimabele Noorse bard, die wel degelijk mooie songs schrijft, prachtig zingt en een stevig potje gitaar kan spelen en dat is al bij al toch het voornaamste. De kop is er af voor 2019..ik zou zeggen, meer van dat moois aub !

Setlist Torgeir Waldemar : Across The River - Streets - Summer In Tjoulouse - Insomnia - The Bottom Of The Well - Island Bliss - Burden - Souls On A String - Among The Low - Sylvia - I See The End.

Jan Van Streydonck

Foto's Jurgen Dhont